از زمان پیدایش ارتباط USB به عنوان گذرگاه استاندارد پر سرعت برای اتصال وسایل و تجهیزات خارجی به کامپیوترهای شخصی، فاکتور سرعت جزء مهم ترین مشخصات این ارتباط بوده است و مبحث تغذیه شامل مشخصات ولتاژ و جریان جزو مشخصات حاشیه ای این ارتباط بوده است. به عنوان مثال استاندارهای مختلف USB با عباراتی مانند full-speed ، Hi-speed یا Super-speed معرفی می شدند که نشان گر نقش مهم سرعت در ارتباط USB است.

از سال 2010 ، مشخصات تغذیه USB علاوه بر تامین توان تجهیزات جانبی، به عنوان شارژ کننده باطری داخلی این وسایل مورد توجه قرار گرفت و اولین گام در این جهت، معرفی استاندارد CDP (charging downstream port) بوده است که جریان دهی پورت USB را تا 1.5A تعیین کرده است که همراه با ولتاژ تغذیه 5v ، توانی معادل 7.5w را تولید می کند.

با توجه به نیاز به توان های بیشتر از 7.5w برای تجهیزاتی مانند هارد دیسک ها، پرینترها و تجهیزات دیگر و با توجه به این که در صورتی که امکان تغذیه این تجهیزات از طریق پورت USB فراهم نباشد باید برای هر یک از این تجهیزات تغذیه جداگانه در نظر گرفته شود، در نسخه های بعدی استاندارد های توان USB ، امکان ایجاد توان های بیشتر از طریق این پورت در نظر گرفته شد.

امروزه استاندارد های ارائه شده در این زمینه امکان تولید ولتاژ های 12v و 20v و جریان های تا 5A و توان حداکثر 100w را به پورت USB می دهند.

یکی از نکات دیگری که در مورد تغذیه USB مورد توجه قرار گرفت، تنظیم مشخصات ولتاژ و جریان پورت USB متناسب با مقدار مورد نیاز هر وسیله است که این مسئله از طریق پایه های داده و طی فرایندی به نام negotiation یا مذاکره صورت می پذیرد و این مسئله باعث عدم امکان وجود ارتباط داده در هنگام استفاده از تغذیه USB می شد. در نسخه های بعدی این مشکل از طریق تعیین مشخصات تغذیه از طریق پایه VBUS حل شد.

از دیگر ویژگی های اضافه شده در مورد ارتباط USB ، امکان ایجاد تغذیه از هر دو طرف ارتباط می باشد، به عنوان مثال اگر یک صفحه نمایش که دارای تغذیه جداگانه است از طریق پورت USB به لپتاپ متصل شود، لپتاپ می تواند از طریق آن شارژ شود.

با توجه به این توضیحات، امروزه استفاده از پورت USB برای تامین توان دستگاه های مختلف، به روشی متداول در دستگاه های جدید تبدیل شده است که باعث کاهش هزینه ها و کاهش ابعاد و وزن نهایی محصولات می شود.